உன் கண்கள்

உன் கண்களை பார்த்த கணம்
என் இதயத்தில் ஏனோ ரணகளம்
என் காதலை சொல்ல ஏங்கினேன்
உன் கண்களை பார்த்து மயங்கினேன்

பெண்ணே உன்னை காணும் முன்னே
நான் என்னிடமே பேசியதில்லையே
உன்னைக் கண்ட பின்னே நான்
யாரிடமும் பேசவில்லையே

நான் இதுவரை எப்படி இருந்தேன் தெரியவில்லை
ஏன் இப்படி ஆனேன் புரியவில்லை
என் இதயம் கூட என் பேச்சை கேட்கலையே
அது உன்னை தானே நினைக்குதே
என் கண்கள் கூட உன்னை தான் தேடுதே
என் கால்கள் கூட உன் வழி போகுதே
என் வீட்டு கண்ணாடி கூட என்னைப்பார்த்து சிரிக்கிறதே

அடி பெண்ணே அடி பெண்ணே உன்னைக் காணும்முன்னே
ஒரே ஒருமுறை தான் சாவு என நினைத்திருந்தேன்
உன்னைக் கண்ட பின் ஏன் இப்படி
தினம் தினம் சாகின்றேன்

பெண்ணே இது உன் குற்றமா இல்லை
காதலின் ஆரம்பமா பேரின்பமா
இதைச் சொல்லத் தெரியலையே
சொல்லவும் முடியலையே இருந்தும் இதை
நான் ரசிக்கின்றேன்

அன்பே என் அன்பே உன்னை பார்த்த பின்பே
நான் எனை மறந்தேன் என் இதயத்தை இழந்தேன்
கனவிலே நான் மிதக்கின்றேன்
நினைவிலே நான்  பறக்கின்றேன்
என்னிடமே பொய் சொல்கிறேன்
உன்னிடம் சிக்கித்தவிக்கிறேன்
என்னைக் கொல்லாமல் கொல்லும் இந்தக் காதலை ரசிக்கிறேன்

பெண்ணே உனக்காகத் தானே நான் என்னை இழந்தேன்
நீயும் உன் உதட்டிலிருக்கும் அந்த சொல்லை இழக்க ஏன் மறுக்கிறாய்
ஏனடி மௌனம் கொள்கிறாய் ஏன்
இப்படி எனையும் கொல்கிறாய்

உன்னை முதன் முதல் பார்க்கையில் சிரிக்கிறாய்
பின்பு சற்று வெறுக்கிறாய்
இதுதான் காதலின் வேலையோ இல்லை
பெண்களின் மூலையோ புரிந்ததடி
இந்தக் காதலின் உண்மையே